Napływ wiernych przy grobie Franciszka pół roku po jego śmierci

„Pragnienie, by być spostrzeganym przez Matkę Bożą – podsumowuje kardynał – prowadzi do lepszego poznania woli jej Syna, Jezusa.”

Miłość do ostatnich

W połowie poranka 21 października coraz liczniejsza staje się grupa przybywająca z parafii Sant’Ambrogio w Vignate w prowincji Mediolan, w towarzystwie wiceburmistrza Daniele Calviego. Powoli kierują się ku punktom kontrolnym. Większość stanowią emeryci, owinięci w płaszcze przeciwdeszczowe.

Nadia jest babcią i na sam dźwięk imienia papieża Franciszka w jej oczach pojawia się cień wzruszenia. Przypomina, że ich pielgrzymka jubileuszowa została zaplanowana przed śmiercią papieża, ale Duch Święty zawsze wybiera właściwą osobę w odpowiednim momencie. „Zawsze uderzała mnie troska papieża Franciszka o ostatnich, dobroć, która z tego wynikała. Pokazał to w czynach, bo słów można powiedzieć wiele.”

Również Giorgio należy do tej samej grupy i, mówiąc o Franciszku, określa go jako „wielkiego papieża”. „Był stałą obecnością w codziennym życiu” – stwierdza Matteo, który określa siebie jako mało religijnego. Schronił się pod jasnym parasolem razem z Lorellą, która, podobnie jak on, pracuje jako informatyk. Dla niej słowem, które najlepiej opisuje papieża Franciszka, jest „prostota”: prostota w podejściu, gestach i codziennym życiu.

Ojcostwo Franciszka

Szybkim krokiem idzie biskup koptyjski Antonios Aziz Mina, kanonik bazyliki papieskiej, o głębokich niebieskich oczach, chętnie odpowiadający na pytania o papieża przybyłego „z końca świata”. „Wielokrotnie towarzyszyłem mu w kaplicy Salus Populi Romani, kiedy modlił się przed Najświętszą Maryją Panną. Zachęcał wszystkich do odmawiania Różańca i do odczuwania macierzyństwa Maryi.”

Hierarcha opowiada o hołdzie, jaki często oddają liczni wierni z Argentyny, którzy, podobnie jak on, postrzegają papieża Franciszka jak ojca. Dla biskupa Miny jest to „najbardziej poruszający aspekt jego osobowości”.

Egzystencjalne peryferie

Sofia i Filippo to dwaj studenci, pochodzący z Villanova Santa Margherita, niedaleko Wenecji. Dorastali, oglądając papieża Franciszka w telewizji, a Filippo nie zapomina o uwadze, jaką Ojciec Święty poświęcał młodzieży i przyrodzie.

Sofia nosi go w sercu za jego „Dobry wieczór” podczas pojawienia się na Loggii Błogosławieństw – powitanie bez zbędnych ceremonii, krótko po wyborze na Biskupa Rzymu. Opowiada, że często odwiedza grób w Santa Maria Maggiore, aby poczuć się bliżej i znaleźć spokój.

Giuliana, pochodząca z Włoch i Brazylii, razem z nimi doświadcza tej bliskości.

Dla niego wszyscy byli równi

Ojciec Johannes, proboszcz diecezji niemieckiej w Trewirze, oraz ojciec Emmanuel, prowadzący grupę z Brukseli, zgodnie podkreślają nową perspektywę, jaką Franciszek zaoferował w odniesieniu do egzystencjalnych i materialnych peryferii.
„To wspaniałe – opowiada ojciec Emmanuel z francuskim akcentem – zaczynać naszą pielgrzymkę blisko niego i blisko Maryi, aby kroczyć z Jezusem w tym Świętym Roku.”

Przed bazyliką pojawia się Estela. Uśmiecha się szeroko, to jej pierwsza wizyta w Rzymie, i jest zachwycona tak wielkim pięknem. Jest Meksykanką, ale mieszka w Stanach Zjednoczonych. „Papież Franciszek dla mnie – opowiada – jest pięknym aniołem, bardzo go kocham. Zawsze uderzało mnie to, że wszystkich traktował tak samo; nieważne, czy jesteś żółty, czarny, mężczyzną czy kobietą – dla niego wszyscy byli równi, tak jak równi jesteśmy w oczach Boga.”

Deszcz już przestał padać, a nieśmiało zza chmur wyjrzało słońce. Pielgrzymi chowają parasole i płaszcze przeciwdeszczowe, ciągną dalej w kolejce, zdeterminowani, by oddać hołd papieżowi Franciszkowi, przynosząc w darze wspomnienia, troski i myśli, a przede wszystkim szczerą modlitwę.